εμένα οι φίλοι μου

Στα «παιδιά» του Μανδραγόρα

Εμένα οι φίλοι μου,

δεν ξεχωρίζουν από το πλήθος. Ούτε για τα ρούχα τους, τον τρόπο που μιλάνε ή που κινούνται ανάμεσα. Δεν κάνουν σημείο αναγνωρίσεως, δεν διπλώνουν τα δυο δάχτυλα, δεν υπογράφουν με μια τελεία πάνω δεξιά. Ούτε κάτω αριστερά ούτε στο κέντρο ούτε στην αρχή της υπογραφής τους. Δεν χρησιμοποιούν λέξεις ιδιαίτερες και μορφασμούς ή κλισέ φράσεις διαμορφωμένες στην παρέα. Καμιά ιδιόλεκτο ή συνθηματική σύνταξη. Ούτε ψυχότροπα και ουσίες.

Πηγαίνουν στις δουλειές τους κανονικά, γυρίζουν στο σπίτι, κουβεντιάζουν με τους συντρόφους τους – αν έχουν – τα παιδιά ή τον εαυτό τους, μαγειρεύουν για την οικογένεια, ή την παρέα, λαδώνουν φύλλο ή καμιά φορά το ανοίγουν και μοναχοί τους, ετοιμάζουν γέμιση, ανακατεύουν τα υλικά σε καθαρά σκεύη. Δεν βλέπουν πολλή τηλεόραση ούτε εμπιστεύονται τις ειδήσεις στο διαδίκτυο. Αγοράζουν βιβλία κι εφημερίδες, ανοίγουν λογαριασμούς στο φβ και κυκλοφορούν στους δρόμους με τα πόδια, το μετρό, το λεωφορείο, το τραμ αλλά και με ποδήλατα, μηχανάκια ή αυτοκίνητα σε διάφορα χρώματα.

Δεν έχουν παράξενα ονόματα, ούτε τα χαϊδευτικά τους είναι ιδιαίτερα. Γιορτάζουν κανονικά όπως και οι άλλοι στη χώρα και περιμένουν μια χειρονομία αγάπης στα γενέθλια· μια ευχή, ένα τηλεφώνημα φιλικό, μια ζεστή κουβέντα, ένα χαμόγελο, μια τούρτα σοκολάτας.

Λυπούνται και θυμώνουν συχνά, παραπονιούνται αυθόρμητα και εξαγριώνονται κάποτε. Όμως τους βλέπω που ανασκουμπώνουν τα μανίκια, σηκώνουν το κεφάλι, σκύβουν στο διπλανό τους και προχωράνε σφίγγοντας τα δόντια.

Μπορεί να μην είναι διάσημοι, να μην τους γνωρίζει το πανελλήνιο, να μην έχουν χρήματα στην τράπεζα πολλά, να μην κάνουν ακριβά ταξίδια και να μη φορούν μάρκες στα πόδια και στο κορμί τους.

Οι φίλοι μου ψηφίζουν στις εκλογές, πολλοί ακολουθούν τις πορείες και κάποιοι μιλάνε δημόσια.

Η φωνή τους μπορεί να μη βγαίνει πάντοτε δυνατή να μην έχει ένταση και τονικές αποχρώσεις. Μπορεί να μοιάζει με ψίθυρο, κραυγή άναρθρη, μικρή κουκίδα σαν κουτσουλιά, ρόγχος, γκριμάτσα πονεμένη.

Οι πατημασιές τους μπορεί να μαυρίζουν στιγμιαία το δρόμο και να σβήνονται αμέσως από τα τροχοφόρα.

Όμως δε φωνάζουν απ’ τη γωνία, δε βολεύονται κοντά στα μικρόφωνα ούτε στέκονται κάτω από ισχυρούς προβολείς. Δε μουτζουρώνουνε τοίχους, ούτε ανοιγοκλείνουν τα χείλη τους μπροστά στο φακό.

Μπορεί για τους φίλους μου να μη γραφτούνε τραγούδια, να μη γίνουν ήρωες και  αντιήρωες. Προχωρούν όμως στα σκοτεινά, σαν τον Μιχάλη με τις ανοιχτές πληγές, κι εκεί είναι που τους συναντώ τώρα.

23/9/17

Ε. Γ.