Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

Θέλω να σου πω για το σπίτι – όλο σπίτια οι ιστορίες μου. Των άλλων. Κάθομαι απ’ έξω. Με τις σκάλες τους τις παλιές, τα παράθυρα τα κλειστά, τους τοίχους τους ξεθωριασμένους. Με τραβάνε τα σπίτια. Μπορεί κάποτε να ήμουνα κι εγώ σπίτι. Να είχα τοίχους, παράθυρα, πόρτες κι ένα φράχτη ξύλινο με μυτερούς πασσάλους. Δεν μπορούν να πηδήσουν οι κλέφτες, οι παράνομοι, οι ανέστιοι, αυτοί που σε όλες τις ιστορίες πηδάνε τους ξύλινους φράχτες. Οι ξυσμένες άκρες, οι μύτες οι αιχμηρές, δυσκολεύουν το πήδημα, το καθυστερούν. Μέσα μου αναζητώ κάθε φορά τη γλώσσα των σπιτιών. Ψηλά τα δέντρα,  θεριεύουν τεράστια. Σκεπάζουν τα ερειπωμένα, κλειστά άδεια σπίτια. Μ’ αυτό όμως όλα ήταν αλλιώτικα. Δεν το ήξερα. Δεν είχα κάτσει απέξω να το παρατηρήσω Ούτε τη θέση του πρόλαβα καλά-καλά να καταλάβω – πίσω από άλλα, σε μια ανηφόρα, ούτε αυτοκίνητο περνούσε ούτε άνθρωπος, μόνο το βουνό φαινόταν. Ένα μαύρο βουνό που τη νύχτα θα γέμιζε φωνές. Τσακάλια και λύκοι.

«Όταν έκανα πρώτη φορά ελεύθερη πτώση ήταν σαν να  ξαναγεννήθηκα!Εκείνο το πρώτο βήμα, διστάζεις, φοβάσαι, αρνείσαι, όμως αυτό το βήμα στο άγνωστο είναι ό,τι σε κάνει να ξαναγεννηθείς!»    (Από την τηλεοπτική εκπομπή του Κωστή Ζαφειράκη, «απόψε κάνεις μπαμ») Δεν είχε προλάβει να θελήσει κανέναν. Τουλάχιστον έτσι όπως απαιτούσε η περίσταση. Μαζεμένη,ντροπαλή, χωρίς αυτοπεποίθηση. Θα ζήσεις καλά, της λέγανε. Θα έχεις ό,τιθέλεις. Θα μένεις στο σπίτι με τα παιδιά. Δεν θα δουλεύεις. Αυτό το τελευταίο πρέπει να την έπεισε πιο πολύ από τα άλλα. Και το ότι θα έφευγε από το πατρικό της. Δεν περνούσε καλά εκεί μέσα. Μετά τη χάσαμε. Τη συναντούσαμεκάπου-κάπου μόνο, και ευκαιριακά. Δε μας μιλούσε. Δεν έλεγε τίποτα για τη ζωή της. Μόνο βλέπαμε τα μάγουλά της που φουσκώνανε και το σώμα της που φάρδαινε. Όλο φάρδαινε. Μπορεί να μη μιλάει, να μην παραπονιέται ο άνθρωπος, όταν όμως ξεχειλίζουν τα κρέατά του από παντού… Χτυπιόνται και ξεσκίζονται τα κορμιά από μέσα. Παλιών...