ελεύθερη πτώση

«Όταν έκανα πρώτη φορά ελεύθερη πτώση ήταν σαν να  ξαναγεννήθηκα!Εκείνο το πρώτο βήμα, διστάζεις, φοβάσαι, αρνείσαι, όμως αυτό το βήμα στο άγνωστο είναι ό,τι σε κάνει να ξαναγεννηθείς!»    (Από την τηλεοπτική εκπομπή του Κωστή Ζαφειράκη, «απόψε κάνεις μπαμ»)

Δεν είχε προλάβει να θελήσει κανέναν. Τουλάχιστον έτσι όπως απαιτούσε η περίσταση. Μαζεμένη,ντροπαλή, χωρίς αυτοπεποίθηση. Θα ζήσεις καλά, της λέγανε. Θα έχεις ό,τιθέλεις. Θα μένεις στο σπίτι με τα παιδιά. Δεν θα δουλεύεις.

Αυτό το τελευταίο πρέπει να την έπεισε πιο πολύ από τα άλλα. Και το ότι θα έφευγε από το πατρικό της. Δεν περνούσε καλά εκεί μέσα.

Μετά τη χάσαμε. Τη συναντούσαμεκάπου-κάπου μόνο, και ευκαιριακά. Δε μας μιλούσε. Δεν έλεγε τίποτα για τη ζωή της. Μόνο βλέπαμε τα μάγουλά της που φουσκώνανε και το σώμα της που φάρδαινε. Όλο φάρδαινε. Μπορεί να μη μιλάει, να μην παραπονιέται ο άνθρωπος, όταν όμως ξεχειλίζουν τα κρέατά του από παντού… Χτυπιόνται και ξεσκίζονται τα κορμιά από μέσα. Παλιώνουν και ξεφτίζουν τα έπιπλα. Μαζεύονται μικροπράγματα και ξεχειλίζουν όπως τα στρώματα του λίπους. Σκοτάδια και φόβοι. Πάνω από όλα φόβοι.

Τα συντρίμμια της τώρα βροντάνε δυνατά, σωριάζονται το ένα πάνω στο άλλο τα γυαλικά και γίνονται κομμάτια, δεν κρύβονται πια οι κρότοι κάτω από τα κρέατα και τα φαρδιά ρούχα. Τα πόδια της μέσα στις σκόνες, τα μάτια της θολωμένα απ’ τον κουρνιαχτό του ερειπωμένου σπιτικού, το στήθος της τυλιγμένο στις ξηλωμένες κλωστές, στα κουβάρια της τα μπερδεμένα. Έχει φτάσει πια στο άνοιγμα της πόρτας, αυτής που οδηγεί στην έξοδο. Στέκεται εκεί με τα μάτια μισόκλειστα σαν να την ενοχλεί το φως το δυνατό και όλο μοιάζει να ετοιμάζει το ένα της πόδι να το βγάλει έξω, να το χτυπήσει ο αέρας. Η σκέψη της κίνησης, το σχέδιο της πράξης, φαίνεται να είναι κιόλας έτοιμα μέσα στο κεφάλι της – πρώτα το ένα πόδι μετά το άλλο, το στήθος, το κεφάλι, τα δυο χέρια να πιάσει τη ζωή την πολύμορφη – αλλά ακόμη το βήμα δεν μπορεί να το τολμήσει.

Όπως το παιδί που δε θέλει να αφήσει τη σκοτεινιά της μήτρας.  Όπως ο δεσμώτης του Σπηλαίου που προτιμάει τις γνώριμές του σκιές από τα άγνωστα, αληθινά πράγματα. Κάτι σκιές που δεν μπορεί να τις αρνηθεί, ακόμη και όταν οι άλλοι, οι ελευθερωμένοι απ’ τα δεσμά τους έρχονται να διαλαλήσουν ότι ο ήλιος λάμπει απέξω, τα λουλούδια κουνιούνται στον αέρα και μια ευχάριστη θαλπωρή μαλακώνει τα κόκαλα τα μουλιασμένα στην υγρασία. Μένει ο δεσμώτης στις ανόητες, κρύες, βαρετές σκιές του. Φοβισμένος γαντζωμένος στις αλυσίδες. Με το κεφάλι του γυρισμένο στο σκοτεινό τοίχο, όπου μόνο αντανακλάσεις.

Πίσω του η πόρτα, πιο έξω ο ήλιος, το φως, ο αέρας ο καθαρός. Αρκεί να κάνει επιτέλους το βήμα. Εκείνο το πρώτο το γαμημένο βήμα στο φως το σκληρό.

Ελένη Γ.

Δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα του περιοδικού για την τέχνη και τη ζωή, Μανδραγόρας στις 18-12-2018