Ισπανικό καλοκαίρι, της Πέννυς Μηλιά

-

 


Πέννυ Μηλιά, Ισπανικό καλοκαίρι, εισαγωγή Κάτια Γέρου, επίμετρο Γιάννης Μπακογεώργος, Κάπα εκδοτική, 2019.

“Τα πράγματα προχωρούν. Είναι δεδομένο. Είτε μ’ εμάς είτε με άλλους. Είσαι μέσα για το ταξίδι; Γαμώ! Δεν είσαι; Το ταξίδι θα γίνει ούτως ή άλλως. Το ταξίδι γίνεται. Εσύ χάνεις τη βόλτα.”

Την Πέννυ Μηλιά τη γνώρισα στο δίκτυο Γυναικών η ΦΩΝΗ ΤΗΣ. Μετά, άκουσα ένα μονόπρακτό της στο φεστιβάλ για το θέατρο, που έγινε πρόσφατα στην αγορά της Κυψέλης. Πολύ δυνατό! Το παίξανε δυο σπουδαστές του Ωδείου. Εκείνο το μονόπρακτο μιλούσε για τον επαναστάτη της ψηφιακής εποχής. Εδώ, στο Ισπανικό καλοκαίρι, η επανάσταση έχει υπόσταση υλική, δωμάτια με κούτες, κουδούνια, φακέλους, καρέκλες και κανονικά κρεβάτια. Οι επαναστάτες που παρουσιάζονται είναι δυο άντρες και δυο γυναίκες ορατοί και άλλοι δυο αόρατοι. Ακόμη εμφανίζονται στο έργο η κοινωνία, το σύστημα, η Ισπανία, ο αγώνας, η ιδεολογία, τα όνειρα, η κούραση. Οι ήρωες - ορατοί και αόρατοι - είναι επαναστάτες των πόλεων, χαρακτηρίζονται τρομοκράτες και όλα όσα τους ενώνουν δεν είναι παρά μέσα στο μυαλό τους. Μάχονται εχθρούς που δεν είναι ορατοί. Δεν έχουν εθνικούς στρατούς με όπλα και όλμους. Καμία χώρα, κανένας στρατός, καμιά θρησκεία.

Τους συμπαθούμε ωστόσο τους κουρασμένους αυτούς επαναστάτες των πόλεων και συμπάσχουμε μαζί τους. Γιατί μάχονται και επιθυμούν μια καθαρή ζωή, μια ουσιαστική και αληθινή φιλία, που όμως εκεί πάνω στη σκηνή διαπιστώνουμε πως δεν υπάρχει. Και πίσω από την απόλυτη διεκδίκηση της ουσίας παραμονεύει το αλκοόλ, η προδοσία, η παραίτηση, η ματαίωση.

Το μωρό ωστόσο κυοφορείται παρόλες τις δυσκολίες και τις ματαιώσεις. Κι αν η Στέλλα έχει κάνει έκτρωση που τώρα θρηνεί, όμως η Χαρά, παρόλη την απόπειρα αυτοκτονίας της, είναι έγκυος και ο Γιώργος που της συμπαραστέκεται ακόμη κι αν κρύβει κι αυτός τη δική του προδοσία, τη δική του ενοχή και τύψη, όμως σκέφτεται και διατυπώνει με θάρρος την αλήθεια πίσω από τις μεγάλες κουβέντες και τις βαθυστόχαστες αναλύσεις.

Το ισπανικό καλοκαίρι της Πέννυς Μηλιά δεν είναι κάτι που συνέβη σε παρελθόντα χρόνο και τώρα αποτελεί αναπόληση των πρωταγωνιστών. Είναι ο αγώνας του κάθε νέου ανθρώπου να ζήσει μια ουσιαστική ζωή, να ονειρευτεί και να υλοποιήσει τα όνειρά του κόντρα στην εχθρική - πάντα εχθρική - πραγματικότητα.  Άλλωστε σε αυτούς τους αγωνιστές αφιερώνεται το έργο: “Σε όσους χάθηκαν/ προσπαθώντας να γεφυρώσουν το χάσμα/ ανάμεσα στην Πραγματικότητα και την Ουτοπία/ και σε όσους τα κατάφεραν/ έστω για μια στιγμή”.

Ελένη Γούλα

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

πράγματα

-
Εικόνα
   Εί ναι μια σκηνή από ταινία του Όρσον Ουέλς. Κάθε φορά που κάποιος φεύγει απ’ τη ζωή, κάθε φορά που ένα σπίτι αδειάζει από ανθρώπους και τα πράγματά του μένουνε ορφανά - ράφια γεμάτα βιβλία, ξέχειλες ντουλάπες με ρούχα, κατσαρολικά, ποτήρια, μαχαιροπίρουνα, πατάρια πατικωμένα, έπιπλα και μικροπράγματα παντού - εγώ σκέφτομαι αυτή τη σκηνή. Την ανασύρω στη μνήμη μου, έτσι όπως έχει εντυπωθεί και αλλοιωθεί απ’ τον χρόνο. Τη σκέφτομαι ακόμη και όταν αναγκάζομαι να στριμώχνω τα ρούχα μου στη ντουλάπα ή όταν τακτοποιώ τα ντουλάπια της κουζίνας ή βγάζω τα πράγματα για να τα καθαρίσω. Ποτήρια, φλυτζάνια, πιάτα, κατσαρόλες, μαχαιροπίρουνα... Τόσα πράγματα! Τόσα πολλά πολλά πράγματα!   Ο μεγιστάνας βέβαια Κέιν δεν είχε τη δικιά μου παλιατζουρία, τα φτηνοπράγματα, τα παράταιρα δώρα γάμου και τα κακόγουστα μπιμπλό μου. Εκεί, στην ταινία όλα ήταν πολύτιμα, πανάκριβα, σπάνια, μοναδικά κι εντυπωσιακά. Συγκεντρωμένα στα σαλόνια, στους διαδρόμους, στα ταβάνια, στα δωμάτια, στους κήπους...
Διαβάστε περισσότερα

Στη Μάνη

-
Εικόνα
    Ξεκινήσαμε τρεις μέρες μετά την κηδεία του συμμαθητή μου. Είχε πεθάνει καθώς περπατούσε στην εξοχή. Ξαφνικά. Στα 65 μας χρόνια. Δεν ήταν τώρα μόνο ο δρόμος, η ανηφόρα, η κατηφόρα, η στροφή, τα χιλιόμετρα, πόσο θέλουμε ακόμη να φτάσουμε γιατί πεινάμε, γιατί κλαίει το παιδί, γιατί πρέπει να διορθώσω τα γραπτά ή γιατί βιάζομαι να γυρίσω να ξεκουραστώ. Ήταν ο δρόμος αλλά με τη στροφή που αποκαλύπτει ένα φιόρδ, ένα βράχο, μια μεγάλη συστάδα πολύχρωμη. Σπάρτα ολάνθιστα που μοσχοβολάνε, ασφάκες ήμερες με ωραία μωβ άνθη και ασφάκες άγριες με κείνα τα κίτρινα μικρά μισοφέγγαρα γύρω από τη στρογγυλή τους βάση σαν σφηκοφωλιά, που όμως βγαίνουνε και σ’ αφήνουνε να ρουφήξεις το σιρόπι τους. Τραβάς το λουλουδάκι- φύλλο, το κρατάς από το μικρούτσικο κεφαλάκι του και γλείφεις στα χείλη σου το μικρό του μίσχο που είναι γεμάτος μέλι. Ούτε μια σταγόνα στ’ αλήθεια, αλλά μελώνει το χείλι και η γλώσσα και τραβάς και το άλλο φυλλαράκι το παχιό, το χνουδωτό που είναι όμως απαλό και το γλείφεις κι...
Διαβάστε περισσότερα

Κάτω απ’ το Σάος, το φεγγάρι

-
Εικόνα
  Οι πέτρες έχουν σκ ούρ α   καφ ε πράσιν α   μπαλώματα τόπους τόπους. Στο χώμα είναι β ελαν ί δι α   ξερά κ φύλλα στρωμένα παντού. Φυσάει   βορινός άνεμος   κ αι   ο ήλιος κρύβεται κάπου κάπου στα σύννεφα . Κάτι άσπρα   μικρά σύννεφα στον ουρανό. Προσπαθώ να φανταστώ τη μαρμάρινη Ν ίκη ν’ ατενίζει τη θάλασσα και να χαιρετάει με την παλάμη της όρθια τους επισκέπτες. Δεν έχει κεφάλι. Δεν βρέθηκε ποτέ. Τότε όμως θα είχε ένα όμορφο καλοχτενισμένο κότσο, κορδέλες στα μαλλιά, μύτη, στόμα και μάτια ολόφωτα. Αριστερά κ αι   πίσω μου έχω τ η Σ τοά και τα σημάδια από τα άλλα κτίρια με τις στέγες   και   τους μεγάλους κίονες. Εστιατόρια, νεώριο, αφιερώσεις πόλεων και αταύτιστα ερείπια. Είμαστε σχεδόν μοναχοί μας. Μια κοπέλα καθισμένη οκλαδόν πάνω στις αρχαίες πέτρες, χαμηλά, όπως βλέπουμε μπροστά μας τις όρθιες κολόνες του Ιερού,   μοιάζει να προσεύχεται . Σκύβει τη μέση, απλώνει τα μπράτσα της να αγγίξει το χώμα, ύστερα σηκώνει αργά το ...
Διαβάστε περισσότερα