31 μέρες (απόσπασμα)

Δεν τον περίμενε αυτή τη φορά στο σταθμό, δεν τον υποδέχθηκε στο ξενοδοχείο.

Βολεύτηκε αβοήθητος, περιπλανήθηκε στην παραλία, μπήκε στα μέρη όπου σέρβιραν φαγητό και ποτό. Δεν τη συνάντησε, δεν την πέτυχε πουθενά. Το άλλο πρωί πήγε πάλι στη βιβλιοθήκη αλλά δεν τον χωρούσε ο τόπος. Ούτε να συγκεντρωθεί στη δουλειά του, ούτε να σκεφτεί καθαρά. Πρώτη φορά, στην ενήλικη ζωή του, βρισκόταν μπροστά σε κάτι τέτοιο. Να μη μπορεί να ελέγξει τις σκέψεις και τις πράξεις του! Τέτοιες εμμονές είχε στην εφηβεία – θα τρίξω τρεις φορές τα δόντια μου, θα κουνήσω τέσσερις φορές το κεφάλι αριστερά δεξιά, θα σφίξω το αριστερό με το δεξιό χέρι πέντε φορές… - μετά, όμως όταν διάβασε ψυχολογία και κατάλαβε ότι αυτά τα συμπτώματα ήταν σεξουαλικής φύσεως, αποφάσισε γρήγορα να τακτοποιήσει τη ζωή του. Γνώρισε την Αλκμήνη, έκαναν τακτικά έρωτα, νόμισε ξεμπέρδεψε με το θέμα. Αφοσιώθηκε στη δουλειά και στην καριέρα.

Να όμως που τώρα του ξανάρθανε δυνατότερα τούτα τα ανεξέλεγκτα συμπτώματα. Η ώρα περνούσε, τα δόντια του τρίζανε μόνα τους, το κεφάλι του πέρα δώθε, η καρδιά του ανάστατη.

Πριν τις δυο στήθηκε έξω από το σχολείο, όπου του είχε πει την πρώτη φορά η Κωνσταντίνα ότι δουλεύει (ο ασφαλέστερος τρόπος να αντιμετωπίσεις ένα πειρασμό είναι να υποκύψεις σ’ αυτόν!).

Είχε βγει μόνη της από το κτίριο. Κρατούσε μια τσάντα πάνινη απ’ αυτές που πουλάνε τα μεγάλα μουσεία, με ένα σπουδαίο πίνακα του Βαγκ Γκογκ και περπατούσε βιαστικά.

–Δε μπορούσα να βρω ησυχία. Δε γινότανε να μην έρθω να σε δω…

Το είπε εν πλήρει συνειδήσει αυτό και άλλα πολλά αργότερα,  όταν την οδήγησε στο ξενοδοχείο όπου άνοιξε το κουτί με όλα όσα της είχε φέρει!  

Εκείνη δεν μιλούσε πολύ, σοβαρή, αλλιώτικη. Η ευγένεια της πρώτης φοράς δεν είχε χαθεί, αλλά οι γάμπες κρυμμένες μέσα σε ψηλές μπότες, το μπουφάν μακρύ την έκρυβε ολόκληρη. Τη μέση, το στήθος, την επίπεδη κοιλιά όπως φανταζόταν.

–Κοίτα! Ένα κουτί με πράγματα μόνο για κείνη. Και βανίλια και παστέλια και ρακί και βιβλία και μέσα στην τσέπη του προφυλαγμένο στο ωραίο κουτάκι του ένα λεπτό κόσμημα.

Της το πέρασε στον καρπό τρέμοντας. Ήθελε να της αρέσει και να το φοράει. Σ’ όλο το δρόμο καλά κρυμμένο στην τσέπη του μην το δει η Αλκμήνη και αρχίσει τις ερωτήσεις. Φοβότανε μη δηλητηριαστεί από ερωτήσεις-απαντήσεις και απορίες αυτή η απλή στιγμή.

Έμειναν τα δάχτυλά του στο χέρι της κι εκείνη τότε έκανε την πρώτη της κίνηση. Με το άλλο της χέρι, τον έπιασε στα δάχτυλα και το κεφάλι της – μακριά μαλλιά ως τους ώμους, χυτά, ελεύθερα, ακούμπησαν στο στήθος του. 

–Δεν το φανταζόμουν, ότι θα συνέβαινε αυτό σε μένα…

Είχε μια λύπη στη φωνή της όταν το έλεγε, μια ανεξήγητη λύπη κι εκείνος αυθόρμητα μια κίνηση μάλλον αταβιστική, άρχισε να τη φιλάει. Να διώξει τη λύπη, να ξαστερώσει το μέτωπο, να δυναμώσει τη φωνή.