Εικόνες - Λογοτεχνικό ιστολόγιο

Αφιερωμένο σε όσους φοβούνται ν’ αγκαλιάσουν αδυναμίες Στο τετράδιο. Στην πρώτη σελίδα. Μια εργασία. Δε θυμάμαι σε ποιο μάθημα. Μάλλον κάποια ερώτηση γλωσσική. Μπορεί και μαθηματικά και φυσική. Δεν έχει σημασία. Είχαν γίνει όμως λάθη. Μικρά, μεγάλα, δεν μπορώ να προσδιορίσω. Πάντως υπήρχαν κοκκινίλες και μουτζούρες, υπογράμμιση βιαστική κι έντονη. Το στυλό του διορθωτή βίαιο. Στην πρώτη -πρώτη σελίδα. Αμέσως μετά το εξώφυλλο. Δε μεσολαβούσε κάποιο φύλλο κενό, άσπιλο, να μην εκτίθενται τα ανθρώπινα, τα αδύναμα, τα θνητά, οι δοκιμές, σε πρώτη-πρώτη άμεση θέα. –Θα το σκίσω. Θα το ξαναγράψω σωστά και θα του βάλω εγώ άλλο βαθμό καλύτερο.

Το βλέμμα της με τσουρούφλισε λες και ξεπήδησε απ’ τις φλόγες της αβύσσου. Ποτέ δεν την είχα δει τόσο όμορφη – και την ήξερα χρόνια.  Λεπτή, με κάτι γάμπες μακριές νευρώδεις, έστριβε το τσιγάρο της απασχολημένη. Θα είχε πιθανόν χαλάρωση από μέσα στους γλουτούς με δυο εγκυμοσύνες και τα κιλά που έχασε, όμως η κοντή φούστα την κολάκευε. Έστριβε αφοσιωμένη το τσιγάρο της, κι εγώ την κοίταζα με ξαφνική ταραχή. Τόσο ωραία, πάνω σ’ αυτή την καμπή της ζωής της, πάνω σ’ αυτή τη χρονική περίοδο που κλαίει και πονάει και οδύρεται και συγκρούεται αμείλικτα με όσους αγαπά – όσο τολμά η βιασμένη της ψυχή να αγαπήσει – δε μπορούσε μάλλον να ξέρει πόσο ήτανε συγκλονιστική.

Μου το έφερε στο σπίτι. Ένα μεγαλόσωμο αδέσποτο σκυλί. Βρώμικο. Οι μακριές του τρίχες σαν τζίβα. Ήταν αργά Παρασκευή βράδυ, με είχε πάρει ο ύπνος στον καναπέ, όπως το συνήθιζα τελευταία, κι άργησα να αντιδράσω. Θα μπορούσε να ήταν άνθρωπος, σκέφτηκα μέσα μου χωρίς να το θέλω και πάλι χωρίς να το θέλω, ανακατεύτηκα. Με πήρε από πίσω, μου είπε και χαμογελούσανε μέχρι και τα αυτιά του. Από τότε που χώρισε με τη Μάρθα δεν τον είχα ξαναδεί τόσο χαρούμενο. Οι άνθρωποι δεν ακολουθούν, πάλι μέσα μου η ίδια φωνή που μου έφερνε αναγούλα. Μύριζε άσχημα, ίσως έψαχνε στα σκουπίδια, ίσως έτρωγε ακαθαρσίες, όπως είχα δει να κάνουν οι σκύλοι.