τα καλοκαιρινά σπίτια

Τα καλοκαιρινά σπίτια ανοίγουν τα παράθυρά τους στον ήλιο κ στον αέρα. Οι πόρτες φωνάζουν ότι κατοικούνται. Μπαίνουν- βγαίνουν άντρες, γυναίκες, παιδιά, ανάβουν φώτα, ακούγονται φωνές κλάματα γκρίνιες τραγούδια. Αράζουν αυτοκίνητα απέξω στις αυλές, στους δρόμους οι άνθρωποι γελούν ή προχωράνε κατσούφηδες. Είναι μαυρισμένοι από τον ήλιο, τα μαλλιά τους ανεμίζουν στον αέρα. Οι άντρες έχουν τα γόνατα ελεύθερα, και τα μπλουζάκια πολύχρωμα. Τα καλοκαιρινά σπίτια ανασαίνουν στο χωριό και κουβεντιάζουν με τη ζωή. Οι αυλές τους είναι ασπρισμένες και οι ζημιές του χειμώνα έχουν επισκευαστεί. Τρέχουν οι βρύσες κ τα ντους. Οι άνθρωποι συνωστίζονται για λίγο. 

Ύστερα, πέφτουν πάλι στη μοναξιά. Πρώτα οι ένοικοι κατεβάζουν κ κλείνουν ως κάτω τα παντζούρια. Άσπρα αλουμίνια, ξύλινα γαλλικά, καφέ, μπλε, πράσινα κ κάπου κάπου κόκκινα Μετά μανταλώνουν την εξώπορτα. Μπαίνουν στο αυτοκίνητο. Μια στάση να πετάξουν τα σκουπίδια στον κάδο. Ίσως να κλαίνε τα παιδιά ίσως ανυπομονούν να πάνε στους φίλους. Θα γυρίσουν όλοι στις δουλειές τους, ένα διάλειμμα ήταν. Αν περάσανε καλά, τουλάχιστον θα έχουν φωτογραφίες και αναμνήσεις. 

Τα καλοκαιρινά σπίτια αδειάζουν. Στέκονται στον ήλιο και στον αέρα και στις βροχές που θάρθουν. Με κλειστά παντζούρια, κλειδωμένες εξώπορτες και τις ασφάλειες κατεβασμένες. Ούτε ψυγείο ούτε κρύο νερό. Κανείς δε μπορεί να τα διαπεράσει. Στέκουν εκεί. Στην άκρη της θάλασσας ή λίγο μακρύτερα, με τα δέντρα, αν έχουν, τα λουλούδια στο έλεος του αυτόματου ποτίσματος αν υπάρχει, αλλιώς, σαύρες σαμιαμίδια, γάτες αδέσποτες κ κουνάβια πεινασμένα Τα καλοκαιρινά σπίτια πολλούς τους καταθλίβουν. 

Εκείνα όμως δεν νοιάζονται. Το άλλο καλοκαίρι. Ίσως λίγο κ την άνοιξη, γύρω στο Πάσχα. Όσο ζουν οι άνθρωποι όσο τα χρησιμοποιούν για τα καλοκαίρια θα στέκουν εκεί σιωπηλά περιμένοντας.

 

Ελένη Γούλα